مطمئنا نیاز هایی دارند، در وهله ی اول، یک فرد مبتلا به دمانس مراقبت پزشکی نیاز دارد. این مراقبت ها اساسی و مهم می باشند نه تنها برای افرادی که شرایط یا علائم را دارند بلکه برای همه ی بیماران مبتلا به دمانس، مراقبت های دارویی و پزشکی مهم می باشد. مثل هر فرد دیگری، بیماران مبتلا به دمانس می توانند هم دچار بیماری های رایج عفونی مانند سرماخوردگی، آنفولانزا و… و هم دچار عوارض بیماری نهفته شان شوند. اما بیشتر افراد مبتلا به دمانس قادر به تشخیص علائم این بیماری ها نبوده یا احتیاجاتشان را نمی توانند منتقل کنند. پزشک حاذق و کارآمد می داند که چه چیزی را جستجو کند و می تواند به مراقبت کننده آموزش دهد که چطور از شکایات و ناخوشی ها حتمی و مسلم افراد مبتلا به دمانس پیشگیری کند.
مادامی که بیماران مبتلا توانایی های ذهنی شان کاهش می یابد، در تصمیم گیری و برنامه ریزی برای آینده نیازمند یاری هستند، این کمک ها شامل تصمیمات کوتاه مدت، مانند چگونگی پرداخت صورت حساب ها، انتخاب پوشش مناسب روزانه و تصمیمات بلند-مدت درمورد مراقبت پزشکی تا پایان عمر و برنامه های دارایی و ملک و املاک. مادامی که توانایی ها رو به وخامت بیشتری می رود بیماران مبتلا به دمانس نظارت بیشتری را طلب می کنند تا آنها را از آسیب به خود و دیگران حفظ کرده و سرانجام آنان را در انجام فعالیت های روزانه مثل لباس پوشیدن، حمام کردن، غذا خوردن و توالت رفتن یاری رساند. همچنین در سراسر دوره ی بیماری، این افراد نیاز به حمایت عاطفی دارند.

برخی از پزشکان قادر به مراقبت از بیماران مبتلا به دمانس می باشند. پزشک خانواده یا عمومی و همچنین متخصص داخلی می توانند مراقبت های روزانه ای را که افراد مبتلا به دمانس نیازمندند ارائه دهند. با آموزش های بیشتر هم پزشکان عمومی و خانواده و هم متخصصین بیماری های داخلی و سالمندی می توانند در طب مربوط به سالخوردگان (مراقبت و درمان افراد سالخورده و پیر) تخصص بیابند. متخصص سالمندی معمولا هم در درمان بیماری های رایج افراد سالخورده و هم در درمان بیماری های دیگر از جمله آلزایمر بسیار ماهر هستند. همچنین متخصصین اعصاب و روان و نورولوژی (پزشکانی که در تشخیص و درمان بیماری ها و اختلالات مغز و سیستم عصبی تخصص یافته اند) قادر به درمان و مراقبت از این گروه بیماران هستند.

گفتن آن مشکل است. بسیاری از خانواده هایی که بیماران مبتلا به آلزایمر دارند(بیشتر از ۷۰ درصد طبق آمار انجمن آلزایمر) ترجیح می دهند که حداقل برای مراحلی از زندگی بیمار، خود در خانه از وی مراقبت کنند. برخی از نهادهایی که از این بیماران مراقبت می کنند مثل آسایشگاه و خدمات اداره ی بهداشت، از طریق دوستان، همسایه ها و سازمان های اجتماعی حمایت می شوند. خانواده های دیگر نیز به هر حال آسایشگاهی را پیدا می کنند که بهترین باشد، تا فقط بتوانند فرد مورد علاقه شان را ملاقات و احتیاجات آنها را برآورده کنند. برخی دیگر ابتدا با مراقبت در خانه شروع کرده سپس زمانی که دیگر قادر به تأمین احتیاجات روزافزون بیمارشان نیستند، به آسایشگاه روی می آورند.

خیر، راه های بسیاری برای برآوردن نیاز ها وجود دارد. مراقبت در خانه می تواند با کمک گرفتن از اعضای خانواده، دوستان، همسایه ها و سازمان های اجتماعی همراه باشد. همچنین خدمات بنگاه های مراقبت بهداشت و خدمات آسایشگاه ها نیز وجود دارد که فقط سطح مراقبت در آنها با هم متفاوت است.

مراقبت روزانه ی بزرگسالان (سالمندان) همانند مرکز نگهداری کودکان، برنامه های سازمان یافته ی فعالیت های بیرون از خانه را برای بزرگسالانی که به نظارت و سرپرستی نیاز دارند، فراهم می آورد. این مرکز به مراقبین خانواده آموزش های لازم را داده و فرد بزرگسال در این فرصت تحت مراقبت قرار می گیرد تا با آن مکان و دیگران آشنا شود.

اگر او بداند و این واقعیت را بپذیرد که سرانجام، بیماری موجب ناتوانی در ایجاد تصمیمات مهم و درنهایت منجر به مرگش می شود، شاید بخواهد وصیت نامه ای تنظیم کند، بیمه نامه اش را دریافت و راجع به مسائل مربوط به مراقبتش به ترتیب تصمیم گیری کند. همچنین ممکن است بخواهد برنامه ریزی های مالی در آینده زمانی که دیگر قادر به تصمیم گیری نمی باشد، فردی از اعضا ی خانواده یا دوستانش را به عنوان وکیل معرفی نماید.

این موضوع به وضعیت ذهنی فرد و همچنین قوانین مربوطه در هر کشور بستگی دارد، اما طبق راهنمای عملی مراقبت از بیمار مبتلا به آلزایمر، مادامی که فرد هنوز از آینده و گستر ه ی دارایی اش سر درآورده و قادر به تنظیم یک برنامه ی تقسیم ارثیه می باشد، وصیت نامه اش، قانونی درنظر گرفته می شود.

در قدم بعدی، خانواده باید برنامه را به اجرا درآورد. به یاد داشته یاشید، به هر حال، این برنامه روی سنگ حک نشده است و می تواند در هر زمانی بنابر مقتضیات و نیاز های اعضای خانواده تغییر کند.
به عنوان مثال، بسیاری از خانواده ها برنامه ریزی می کنند تا از فرد مورد علاقه شان در طول مدت بیماری در خانه مراقبت کنند اما پس از مدتی به نقطه ای می رسند که از نظر جسمی یا روحی و روانی و عاطفی دیگر قادر به انجام آن نیستند. از این رو، باید برنامه هایشان را تغییر دهند. برخی، مساعدت و کمک های بیشتر را از طریق استخدام خدمتکار و پرستار در منزل و یا ثبت نام فرد مورد علاقه شان در یکی از مراکز مراقبتی روزانه و درنهایت، آسایشگاه سالمندان جستجو می کنند که بهترین انتخاب است. علاوه بر این برخی از خانواده ها که در آغاز آسایشگاه سالمندان را به عنوان کمک برگزیدند، بعد ها متوجه می شوند که می توانستند مراقبت مناسب تری را برای فرد مورد علاقه شان فراهم کنند. به اجرا درآوردن یک برنامه، هرگز مرحله ی پایانی در یادگیری زندگی با دمانس نمی باشد.

بستگی به محتوای برنامه دارد. اگر مراقبت روزانه بیمار در آسایشگاه یا مراکز مراقبت انجام می شود، خانواده باید مکانی را انتخاب کرده و برنامه های مناسبی را با توجه به آن تدارک ببینند. اگر مراقبت در خانه صورت می گیرد، ابتدا باید محیط منزل از امنیت لازم برخوردار گردد و در زمینه ی مراقبت، به مراقبت اصلی آموزش های لازم داده شود.

اعضای خانواده باید دور هم بنشینند و درمورد روند بیماری و نیاز های آینده ی آنها طرح کلی دهند و برنامه ای را طرح ریزی کنند که هم پاسخگوی نیاز های بیماران و هم نیاز های افراد خانواده باشد.
وضعیت افراد خانواده، برخی از این مسائل را تعیین یا تحمیل می کند. اما مسائل دیگری نیز وجود دارند که همه ی خانواده ها قبل از آنکه تصمیم بگیرند که چطور می توانند احتیاجات فرد مورد علاقه شان را به بهترین نحو برآورده کنند باید به آن بپردازند. سوالاتی که باید مطرح کنند شامل موارد ذیل است:
• در حال حاضر فرد به چه نوع مراقبتی احتیاج دارد؟
• در آینده، فرد به چه نوع مراقبتی نیاز خواهد داشت؟
• چه نوع مراقبتی (مرکز مراقبت روزانه ی سالمندان، آسایشگاه سالمندان، خانه سلامت و غیره) در منطقه قابل دسترس می باشد؟
• انواع مختلف مراقبت چه میزان هزینه در بردارد؟
• فرد مورد نظر چه منلبع مالی دارد؟
• آیا فرد مستحق مساعدت های مالی می باشد؟
• اگر بیمار نتواند از عهده ی هزینه برآید آیا اعضای خانواده مایل یا قادر به پرداخت آن هستند؟
• اعضای مختلف خانواده به منظور ارائه ی مراقبت از فرد مورد علاقه شان چه نقش هایی را می توانند ایفا کنند؟
• اگر مراقبت در خانه انجام می شود، آیا عضو خانواده، مشتاق یا قادر به پذیرفتن نقش مراقبت کننده ی اصلی می باشد؟
• در چه مکانی (مرکز نگهداری) مراقبت انجام می شود؟
• آیا این مکان، نزدیک محل زندگی اعضای خانواده و یا نزدیک مراکز خدمات مراقبتی ضروری و فوری قرار دارد؟
• چه اقداماتی جهت ایمن نمودن محیط زندگی فرد مبتلا باید انجام گیرد؟
• اگر مراقبت اصلی، بیمار شود چه برنامه ای می تواند برای مراقبت فرد مبتلا انجام شود؟

شخص مبتلا به بیماری زوال عقل کمتر می تواند مراقب امنیت خویش باشد. ممکن است نتواند پیامد اعمالش را همانند دیگران ارزیابی کرده و از آنجا که همه چیز را به سرعت فراموش می کند ممکن است به راحتی دچار حادثه شود. ممکن است فعالیت های سابقش را همچنان انجام دهد، بدون اینکه تشخیص دهد می تواند از عهده ی آنها برآید. برای مثال، بیماری ممکن است بر بخش هایی از مغز آنان تأثیر بگذارد که چگونگی انجام کارهای ساده را یادآوری می کند. مثل بریدن گوشت یا بستن دکمه ها این ناتوانی در انجام اعمال دستی، غالبا تشخیص داده نمی شوند و ممکن است باعث بروز حوادثی شوند. ازآنجا که شخص توانایی یادگیری را از دست می دهد، باید اقدامات احتیاطی ویژه ای را برای حفاظت از بیمار در برابر حوادث به عمل آورید. از آنجا که به نظر می رسد فرد می تواند از عهده ی خود برآید ممکن است متوجه نشوید که توانایی قضاوت برای اجتناب از حوادث را از دست داده است. بنابراین بهتر است خانواده ها حتی مراقب امنیت بیمار مبتلا به اختلال خفیف نیز باشند.

مطمئن شوید که محدودیت های توانایی بیمار را می شناسید. صحبت بیمار را درمورد اینکه می تواند خود، غذایش را گرم کند یا به تنهایی به حمام برود جدی نگیرید. یک کاردرمانگر می تواند فهرست کارهایی را که او می تواند به درستی و ایمن انجام دهد، به شما ارائه دهد. اگر به این مراجع دسترسی ندارید، بیمار را حین انجام کارهای مختلف به دقت مشاهده کنید. یک طرح فوری و اورژانسی برای مواقعی که حادثه ای رخ می دهد، آماده داشته باشید. اگر بیمار آسیب ببیند با چه کسی تماس خواهید گرفت؟ درصورت بروز آتش سوزی چگونه بیمار آشفته را خارج می کنید؟ به یاد داشته باشید که بیمار ممکن است از آنچه رخ می دهد، سوء تعبیر داشته باشد و در مقابل تلاش شما برای کمک به او، از خود مقاومت نشان دهد. محیط بیمار را جهت ایمن تر کردن، تغییر دهید.این یکی از مهم ترین شیوه های پیشگیری از حوادث است. بیمارستان ها و دیگر موسسات، کارشناسانی را دارند که به طور منظم جهت پیشگیری از بروز خطرات و حوادث، محیط را ایمن می کنند. شما هم می توانید همین اقدام را انجام دهید. منزل، حیاط، حوالی منزل و ماشین تان را خوب بررسی کرده و اشیایی را که می تواند باعث استفاده ی نادرست یا تعبیر غلط فرد مبتلا به زوال عقل و در نتیجه بروز حادثه شود، شناسایی کنید.

یک منزل تمیز و مرتب بهتر از منزلی شلوغ می باشد، زیرا اشیاء کمتری وجود دارد که پای بیمار به آنها گرفته و بیفتد. در یک منزل خلوت و مرتب، خطرات آسان تر دیده می شوند، خرت و پرت ها و شلوغی ممکن است حواس بیمار را پرت کرده یا او را گیج کند. اشیایی را که ایجاد مشکل می کنند از محیط بیمار خارج کنید. اگر فرد سعی دارد از اتو استفاده کرده و آن را روشن بگذارد و احتمال آتش سوزی وجود دارد، سعی کنید آن را از دسترس او دور کنید، تا حد امکان ساده ترین روش بدون مجادله را برای حفظ سلامت بیمار انتخاب کنید. آیا بیمار توانایی استفاده درست از ابزارهای برقی مثل ماشین چمن زنی، چاقو، سشوار، چرخ خیاطی یا کلید ماشین را ندارد؟ شما باید این وسایل را در کمد های قفل دار قرار دهید. آیا کلیه ی داروها دور از دسترس بیماری است که ممکن است فراموش کند داروهایش را قبلا میل نموده است؟ یک صندوق فلزی بخرید و داروهای لازم را داخلش قرار دهید، آن را قفل کرده و دور از دسترس بیمار و کودکان قرار دهید. آیا اشیایی پلکان گذاشته اید؟ شلوغی همیشه خطرناک است به ویژه اگر شخص گیج یا دستپاچه شده باشد یا آنچه را که می بیند اشتباه تعبیر کند. در این صورت ممکن است پای وی به یکی از وسایل گرفته و از پلکان پرت شود. درجه ی آبگرمکن تان را کمتر کنید، آنقدر که آبش باعث سوزاندن شخص نشود. افراد مبتلا به بیماری زوال عقل توانایی تشخیص اینکه آب داغ، بسیارداغ است را ندارد و ممکن است خود را به شدت بسوزانند. اگر شیر آب داغ دردسترس بیمار است آن را با چیزی بپوشانید. اگر منزل دارای پلکان است، درب ورودی را بالای پله ها قرار دهید. بیمار، بسیار زود گیج شده و به ویژه هنگام شب از پله ها سقوط می کند. نرده ها را بررسی کنید، مطمئن شوید که سالم هستند اگر نرده ها محکم نباشند نمی توانند وزن شخص را تحمل کنند. حتما برای پله ها نرده نصب کنید از آنجا که پاهای شخص محکم نبوده و می لرزد، به نرده ها احتیاج پیدا خواهد کرد. قالیچه هایی را که سر می خورند بردارید. اگر پله ها فرش شده اند بررسی کنید که فرش به پله چسبیده باشد. اثاثیه ای که دارای گوشه ها یا انتهای تیز هستند از منزل خارج کنید. از لوازم شیشه ای شکستنی استفاده نکنید یا آنها را دور از دسترس بگذارید، بیمار ممکن است به چینی شیشه ای برخورد کرده و خود را زخمی کند از صندلی های گهواره ای که به راحتی تکان می خورد استفاده نکنید. بیمار ممکن است به پنجره تکیه داده یا بالای نرده بالکن آمده و بیفتد. روی پنجره ها و درب های بالکن، قفل ایمنی نصب کنید این قفل ها به شما این امکان را می دهد که پنجره را در حالت نیمه باز قفل کنید. بنابراین بیمار نمی تواند از آن خارج شود اما در عوض می تواند از هوای تازه هم استفاده کند. رادیاتورهای داغ را با گذاشتن روکش مخصوص برروی آنها از دسترس بیمار دور کنید. آیا شخص می تواند در اتاق را روی خود قفل کرده به طوری ک شما نتوانید به او دست یابید؟ دراین صورت قفل را بردارید. هرگز حشره کش، بنزین، رنگ، مواد گدازنده، محلول های اسیدی شوینده و غیره را در ظرفی غیر از ظرف خودشان (که دارای برچسب مشخصی از محتوایات داخلشان هستند) نگهداری نکنید. آنها را در جای امنی دور از دسترس بیمار قرار دهید.

آتش سوزی است. شما باید مراقب چنین مسئله ای باشید و فورا اقدام نمایید. به ویژه افرادی که در منزل تنها می مانند یا آنان که شب ها بیدار می شنود در معرض خطر هستند. ممکن است بتوانید دکمه های اجاق گاز را درآورید تا بیمار نتواند آن را روشن کند. البته بسته به نوع اجاق گاز می توانید اقدامات مختلفی را جهت ایمن تر شدن آن انجام دهید. درب کابینت ها را قفل کنید چون بیماران ممکن است از مواد داخلی آن به نحو نامناسبی استفاده کنند. بیمار فراموش می کند که چه چیزی خوردنی است و چه چیزی را نمی تواند بخورد، ممکن است مواد حلال یا بسیار داغ را بنوشد. این افراد ممکن است مواد غیرخوراکی دیگری را نیز بخورند. اشیای کوچک مثل میخ و دکمه را از دسترس وی دور نگه دارید. گل های خانگی سمی را خارج کنید. بعضی از افراد تکه هایی از دیوار یا اثاثیه منزل را کنده و می خورند. هرگونه رفتار حاکی از گذاشتن اشیاء در دهان را تحت نظر بگیرید. در آخر اگر صلاح دانستید درب آشپزخانه را کاملا قفل کنید.

افراد مبتلا به زوال عقل اغلب آب را برروی کف آشپزخانه یا حمام ریخته و فراموش می کنند آن را پاک و خشک نمایند. دراین صورت امکان لیز خوردن و افتادن برروی مکان مرطوب وجود دارد. بنابراین مراقب چنین موضوعی باشید و همیشه کف زمین را خشک نگه دارید. در حمام باید نرده های دستی نصب گردند. در کف حمام یا وان از پادری های غیرلغزنده (ترمزدار) استفاده نمایید. گاهی اوقات استفاده از این پادری های حمام بهتر از قالیچه های حمام است زیرا به راحتی شسته می شوند، لغزنده نبوده و جاذب آب هستند. درجه ی آبگرمکن تان را کمتر کنید. آنقدر که آبش باعث سوزاندن شخص نشود. افراد مبتلا به بیماری زوال عقل توانایی تشخیص اینکه آب داغ، بسیارداغ است را ندارد و ممکن است خود را به شدت سوزانند. اگر شیر آب داغ دردسترس بیمار است آن را با چیزی بپوشانید.

بعضی افراد تغییراتی را در شخصیت شان تجربه می کنند. البته اکثر خصوصیات همیشگی فرد ممکن است باقی نماند. ممکن است همیشه شیرین و دوست داشتنی بوده باشد و همینطور هم باقی بماند. ممکن است همیشه در زندگی فردی خشک و جدی باشد و بدتر هم بشود. عده ای دیگر ممکن است به طرز چشمگیری تغییر کنند، فردی خوش مشرب و صمیمی به فردی جدی و سختگیر، یا فردی پرانرژی به فردی بی تفاوت و بی انگیزه تبدیل شود. آنها ممکن است منفعل، وابسته و بی حال شوند یا ممکن است بی آرام و قرار، تحریک پذیر و به راحتی ناراحت شوند. گاهی اوقات جدی و سخت گیر، ترسو یا افسرده می شوند.

به دنبال فعالیت هایی باشید که بیمار هنوز قادر به انجام آنها می باشد. بر این فعالیت ها تمرکز و تأکید نمایید. تمام توانایی های ذهنی بیمار به یک باره از بین نمی رود. بررسی دقیق آنچه که هنوز می تواند انجام دهد و استفاده از توانایی های وی برای هردوی شما مفید خواهد بود.
 به دنبال روش هایی برای ساده کردن فعالیت ها باشید تا فرد بتواند حتی با محدودیت در توانایی هایش در آنها مشارکت نماید.
 بپذیرید که درصورت از دست رفتن مهارت ها با تکرار اطلاعات می توان به بهبود عملکرد او کمک کرد. بپذیرید که مهارت انجام بعضی یا تمام کارها به نحوی احسن از دست رفته اند. اما بدانید که ارائه ی اطلاعات به صورت مکرر و به آهستگی که هماهنگ با توانایی های فرد باشد می تواند در بهبود عملکرد وی موثر باشد.
 بدانید که حتی کمی برانگیختگی و هیجان، صدای ملاقات کننده ها، صدای خنده و تغییرات می تواند بیمار را آشفته نماید. برعکس، برنامه های جذاب در حد قابلیت های وی بیمار را به مشارکت در فعالیت تشویق می نماید. فعالیت هایی چون پیاده روی و ملاقات با یک دوست قدیمی مفید می باشد.

به یاد داشته باشید که با پیشرفت دمانس، بیمار دیگر قادر به خواندن نخواهد بود یا نمی تواند معنی آنچه را که نوشته شده درک کند. ممکن است قادر به خواندن لغات باشد اما نتواند به آن عمل کند. بعضی خانواده ها به جای نوشته از تصویر استفاده می کنند. برای مثال چسباندن تصویر توالت روی درب توالت می تواند به بیمار کمک کند. اغلب بیماران در شب بیشتر گیج شده و ممکن است برای رفتن به توالت سردرگم شوند. در این صورت می توانید از نوارهای رفلکس و شب نما برروی دیوار استفاده کرده به طوری که مسیر توالت را از اتاق خواب وی نشان دهد. چراغ خواب هم می تواند به او کمک کند تا ببیند کجاست.

تغذیه ی خوب هم برای شما و هم برای فردی که بیماری مزمن دارد بسیار مهم می باشد. اگر شما تغذیه ی مناسبی نداشته باشید، به آسانی عصبی تر و نگران تر خواهید شد. هنوز میزان تأثیر رژیم غذایی مناسب و درست در بهبود این گونه بیماران مشخص نشده است، اما می دانیم که افراد مبتلا به زوال عقل اغلب به صحیح غذا خوردن توجهی نداشته و ممکن است دچار سوء تغذیه شوند. بسیاری از مشکلاتی که در وقت غذا به وجود می آید واکنش های فجیعی را به همراه دارد. یک برنامه ی غذایی منظم برای وی ترتیب دهید که سردرگمی کمتری را ایجاد کند. اگر فرد از دندان مصنوعی استفاده می کند مطمئن شوید که ثابت و درست در دهان گذاشته شده است. دمای غذا را کنترل کنید. اگر شخصی غذای خاصی را هرگز دوست نداشته هم اکنون نیز آن غذا را دوست نخواهد داشت. ضمنا احتمال دارد غذا های جدید او را آشفته کند. تمام تلاشتان را انجام دهید تا بیمار غذایش را راحت بخورد و اگر موفق نشدید حتما با پزشک صحبت کنید.

فرد را در یک وضعیت راحت و تا جایی که امکان پذیر است در یک وضعیت عادی غذا خوردن بنشانید. مطمئن شوید که هنگام صرف غذا دهن بیمار با موضوعاتی مثل تماشای تلویزیون یا نیاز به اجابت مزاج منحرف نشده است، بعضی از این بیماران اگر فرد دیگری کنار آنها دور میز غذا باشد، بهتر غذا میل می کنند، بعضی دیگر با این کار بیشتر آشفته می شوند. محل خوردن غذا باید کاملا روشن باشد تا شخص بتواند غذای خود را ببیند، از بشقابی استفاده کنید که رنگش با زیر بشقابی و غذا متفاوت باشد، از لیوانی که دیدن آن مشکل است استفاده نکنید. همجنین از ظرف های پرنقش ونگار که بیمار به واسطه ی آن آشفته می شود، بپرهیزید. تعداد غذاهای روی میز را محدود کنید. نمک، ادویه، سس و غیره را روی میز قرار ندهید، زیرا ممکن است به طرز نامناسبی ادویه را در غذایش مخلوط کنند. در صورت امکان غذایش را مزه دار کنید. غذا را به اندازه ی کافی و به تکه های کوچک و نرم خرد شده در اختیارشان بگذارید تا غذا خوردن برای آنها راحت تر شود. ممکن است بعضی افراد در آشپزخانه بهتر غذا بخورند زیرا بوی غذا در آنجا باعث می شود غذا خوردن را به یاد آورند. حتی الامکان اجازه دهید خودش غذایش را بخورد.

هرکدام از پیراهن ها و شلوارهایی را که با هم هماهنگی دارند در یک چوب لباسی آویزان کنید. کمربندها، روسری ها، پلیورها، کراوات ها و دیگر لوازمی را که ممکن است به اشتباه پوشیده شوند از دسترس او دور کنید. لباس های مناسب و تمیز را برای او به ترتیب و به طور مرتب بچینید.
لباس های نامناسب با فصل یا لباس های نخ نما را از دسترس او دور کنید تا به انتخابات فرد اضافه نشوند. اگر از عوض کردن لباس خودداری می کند، از مجادله با او خودداری کنید. مدتی بعد، مجدد به او پیشنهاد کنید. همان طور که بیماری فرد پیشرفت می کند، صحیح یا پشت و رو پوشیدن لباس برای او مشکل می شود. بستن دکمه ها، زیپ ها، بندهای کفش و سگک کمربند برای او غیر ممکن می شود. اگر فرد، دیگر قادر نیست که دکمه هایش را ببندد، آنها را با نوارهای چسب دار جایگزین کنید.
لباس های بلند و گشاد و لباس هایی را که قابل شستشو هستند و احتیاجی به اتو ندارند انتخاب کنید. دلیلی وجود ندارد که به کارهای شما اضافه شود. گاهی اوقات نقش و نگارهای شلوغ شخص آسیب دیده را آشفته و پریشان می کند. رنگ هایی با تضاد زیاد انتخاب کنید. تشخیص دادن لباس ها با رنگ های متضاد برای افراد مسن تر آسان تر است.
پوشاندن لباس زیر به بیماران خانم مشکل و برای خیلی از شوهران یک معما می باشد. شورت های زنانه گشاد و نرم بخرید، مهم نیست اگر آن را پشت و رو یا برعکس بپوشند.
پوشیدن جوراب های ساق بلند یا استفاده از شکم بند برای افرادی که گردش خون خوبی ندارند، مضر است. پوشیدن جوراب های نخی کوتاه در خانه راحت تر است. سعی کنید از کفش های بدون بند استفاده کنند.
هر عملی را که انجام می دهید یا او باید انجام دهد، قدم به قدم برایش توضیح دهید. اگر لباس را به طور مرتب نپوشیده سخت گیری نکنید.

موهای فرد را خیلی زیبا کوتاه کنید، شستشوی موی کوتاه و مراقبت کردن از آن آسان تر است. ممکن است شستشوی مو در سینک ظرفشویی آشپزخانه از شستشو در وان حمام آسان تر و مطمئن تر باشد. لازم است که ناخن های دست و پایش را کوتاه کنید یا اینکه در صورت امکان از او بخواهیدکه خود این کار را انجام دهد. ناخن های پا ممکن است به داخل انگشت پا خم شود و این مسئله تقریبا دردناک است.
بهداشت دهان برای راحتی و سلامت بیمار بسیار مهم است ازآنجاکه استقلال فرد بسیار مهم است، تا جایی که امکان دارد اجازه دهید خود مراقبت اصلی را انجام دهد و شما فقط یادآوری کنید. درمورد دندان مصنوعی دقت کنید که هرروز از دهان خارج و تمیز شوند. لثه های بیمار را از لحاظ حساسیت بررسی کنید و اگر بیمار دندان های اصلی خود را دارد، مراقب درست مسواک شدن آنها باشید.

سرویس بهداشتی را نیز کنترل کرده و به این نکات دقت کنید.
صندلی های بلند توالت، نشست و برخاست فرد روی صندلی را آسان تر می کند و برای منتقل کردن وی از صندلی چرخدار به توالت مناسب تر می باشد.
صندلی باید محکم روی توالت بسته شود تا وقتی شخص روی آن می نشیند باعث لیز خوردن او نشود. برای فردی که باید برای مدتی روی صندلی بنشیند، صندلی های تشک پوش (نرم) راحت تر است، به ویژه برای افرادی که به آسانی دچار زخم بستر می شوند، استفاده از این نوع بسیار مهم است. می توانید توالت فرنگی سیار را نزدیک تخت بیمار قرار دهید تا مجبور به طی مسافت زیاد نباشد. ضمنا نصب پرده، استفاده بیمار از توالت را ایمن تر می کند.

زمانی که شخص از استحمام خودداری می کند، شاید بخشی از مشکل این باشد که عمل حمام کردن برای بیمار بسیار پیچیده، گیج کننده و برای برخی مضطرب کننده است. در حقیقت، فرد مراقب باید وارد حریم خصوصی بیمار شود. به دنبال راهکار هایی برای کاهش این عوامل باشید. خونسرد و آرام باشید، عمل را ساده کنید، شخص را با یک لباس بلند و گشاد یا حوله بپوشانید و از زیر لباس، او را بشویید. سعی کنید تا جایی که ممکن است هنگام ترغیب فرد به استحمام، آداب همیشگی خودش حفظ شود، در عین حال کار را برای او ساده کنید. به عنوان مثال: اگر فرد در ابتدا همیشه اصلاح می کرده، سپس دوش می گرفته و بعد صبحانه می خورده است، در صورتی که شما نیز این کارها را قبل از صبحانه برای او برنامه ریزی کنید، به احتمال زیاد با شما همکاری خواهد کرد. سپس لباس ها و حوله ها را آماده و شیر آب را باز کنید. زمانی که به او کمک می کنید آرام و مهربان باشید، از بحث کردن بپرهیزید، قدم به قدم مراحل را به او یادآوری کنید. اگر همه ی راهکارها برای متقاعد کردن او به حمام کردن موثر واقع نشد، او را به طور قسمتی و محدود بشویید یا با ابر بدنش را تمیز کنید. پوست فرد را از لحاظ جوش ها و لکه های قرمز بررسی کنید.
استحمام باید جزء امور معمول باشد. همیشه آن را با یک شیوه و در یک زمان مشخص انجام دهید، با این روش ممکن است شخص استحمام را پذیرفته و مقاومت کمتری کند. هرگز چشم از وی برنگردانده یا ترکش نکنید همیشه دمای آب وان یا دوش را کنترل کنید، حتی اگر این کار را قبلا خود انجام می داده است. ممکن است توانایی تنظیم دمای مناسب از بین رفته باشد. از مصرف کف صابون یا روغن بدن که وان را لیز و لغزنده می کند، خودداری کنید. این مواد همچنین می تواند باعث عفونت های مهبل در زنان شود.
نگه داشتن بیمار دارای زوال عقل در داخل و خارج وان حمام می تواند مشکل باشد، به خصوص اگر او دستپاچه و سنگین وزن باشد.فردی که تعادل ندارد امکان دارد زمانی که در زیر دوش ایستاده یا در حمام قدم می زند، لیز خورده یا بیفتد.
یک صندلی حمام و یک شلنگ دستی استحمام را راحت تر می کند و حتما به این نکات دقت کنید.
اگر شما به آرامی شستشوی هر قسمت از بدن را مرحله به مرحله یادآوری کنید، بیمار می تواند استحمام را خود انجام دهد. گاهی اوقات برای اعضا ی خانواده بررسی اینکه اندام های تناسلی کاملا شسته شده ناراحت کننده و خجالت آور است اما باید این کار را انجام دهید، زیرا ممکن است دانه های پوستی ایجاد شوند. مطمئن شوید که چین خوردگی های بدن و زیر سینه های بیمار شسته شده اند. برای فردی که از وان بیرون می رود از یک زیرپایی حمام استفاده کنید که لیز نخورد. بعد از حمام بررسی کنید که همه ی قسمت های بدنش خشک شده باشد. در زیر سینه های زنان و در چین و چروک های پوست از پودر بدن، پودر بچه یا آرد ذرت استفاده کنید.
اگر فرد در برابر استفاده از دئودورانت (اسپری بدن) مقاومت می کند، جوش شیرین جانشین موثری است. زمانی که فرد بدون پوشش می شود، بدنش را از لحاظ لکه های قرمز بررسی کنید.

ماهیت آسیب های مغزی می تواند مشکلات زیادی در زندگی مبتلایان ایجاد کند. مغز، اندامی با وسعت پیچیده و اسرار آمیز است و منشاء تفکرات، احساسات و شخصیت ماست. صدمه به مغز باعث بروز تغییراتی در احساسات، شخصیت و توانایی استدلال می شود.

بعضی علل رایج موارد زیر می باشد:
 اجبار بیمار به تفکر در انجام چندین فعالیت در یک زمان (برای مثال همه ی کارهایی که باید برای حمام کردن انجام شود.)
 سعی در انجام بعضی از کارهایی که دیگر از عهده ی بیمار برنمی آید
 آشفته یا عصبانی بودن مراقب
 عدم تمایل بیمار به اقرار و ابراز ناتوانی هایش (برای مثال، اگر پزشک سوالاتی بپرسد که او نتواند پاسخ دهد، ممکن است پرخاشگری نماید.)
 مورد عجله و فشار واقع شدن بیمار (برای فردی که هم اکنون آهسته تر فکر و عمل می کند.)
 عدم درک آنچه که برای انجام کاری از او خواسته می شود.
 عدم درک آنچه می بیند یا می شنود
 خسته بودن (همه ی ما وقتی خسته می شویم در وضعیت خوبی نیستیم)
 نداشتن احساس خوب
 قادر به درک خود نبودن
 احساس ناامیدی و یأس
 با او مثل بچه ها رفتار کردن

اغلب افراد مبتلا به اختلالات مغزی در درک آنچه شما و دیگران به آنها میگویید مشکل دارند. این مشکلی است که باعث می شود اغلب خانواده ها رفتار بیمار را اشتباه تعبیر کرده و تصور کنند که وی نمی خواهد با آنان همکاری نماید.
ارائه ی لغت مناسب و صحیح به او مفید و موثر می باشد. بااین حال، اگر این کار او را آشفته می کند بهتر است از این روش استفاده نکنید. اگر معنی لغتی را که او به کار می برد درک نمی کنید، از او بخواهید آن را توصیف کرده یا به آن اشاره نماید.
وقتی شخص نمی تواند نظرش را به طور کامل بیان کند، ممکن است بتوانید حدس بزنید که او چه می خواهد بگوید. از او بپرسید که آیا منظورش را درست حدس زده اید، چون ممکن است اشتباه حدس زده باشید و اگر به یک حدس اشتباه عمل کنید بیمار را ناکام تر خواهید کرد.
سعی کنید خود را آرام نشان دهید و یک محیط آرام خلق کنید. هرگز بیمار را برای بیان منظورش تحت فشار قرار ندهید.

هذیان های عقاید و افکار اشتباه پابرجا و مطلقی هستند که در یک فرد وجود دارد، و توهمات تجارب حسی هستند. شنیدن صداها یا دیدن اشیاء شایع ترین نوع توهم است.
توهمات یک علامت و نشانه هستند و می تواند دلایل متعددی داشته باشد. بعضی از داروهای خاص حتی در افراد سالم نیز می توانند باعث ایجاد توهم گردند. اولین قدم تشخیص علت توهم است. در یک فرد سالمند، توهمات لزوما نشانه ای از بیماری دمانس نیستند و ممکن است نتیجه ی عوامل مختلفی باشند که بسیاری از آنها قابل درمان هستند.

بسیاری از افراد مبتلا به زوال عقل شب ها بی قرار و ناآرام می گردند و ممکن است در منزل سرگردان شده، لباس پوشیده و سعی در پخت وپز نمایند یا حتی بیرون بروند. ممکن است چیزهایی ببینند یا چیزهایی بشنوند که در واقع وجود خارجی ندارد و همین موضوع ممکن است باعث مختل شدن وضعیت خواب شما که هر لحظه بیشتر از قبل به آن نیاز دارید بشود.

درمورد بی اختیاری ادرار دلایل زیادی وجود دارد که باید بررسی شود، از جمله این که اگر فرد زن است، آیا کاملا مثانه اش را تخلیه می کند یا اینکه هنگام خنده و سرفه چند قطره از ادرارش می ریزد.
آیا این مسائل در زمان خاصی از شبانه روز اتفاق می افتد؟ اغلب چطور ادرار می کند؟ آیا دفع دردناک است؟ بی اختیاری گهگاه یا به طور متناوب اتفاق می افتد؟ آیا فرد در یک مکان جدید زندگی می کند؟ آیا فرد در مکان های نامناسب مثل کمد ادرار می کند؟ آیا زمانی که نمی تواند خودش را به دستشویی برساند این اتفاق می افتد؟
لازم است جواب سوال ها را ثبت کرده و بدین وسیله در تشخیص علت به پزشک کمک کنید. بی اختیاری ممکن است به علت عفونت های مزمن مثانه، بیماری دیابت، بزرگ شدن پروستات، افزایش مدفوع در روده و یا بسیاری مشکلات پزشکی و دارویی دیگر به وجود آمده باشد.
۱- اولین گام این است که مطمئن شوید فرد به اندازه ای کافی مایعات دریافت می کند تا مثانه به اندازه ی کافی برای کار کردن تحریک شود. لازم است بدانید دادن مایعات کم نه تنها باعث کاهش بی اختیاری ادرار نمی شود بلکه می تواند بدن را به سمت کم آبی سوق داده و خطرساز شود.
۲- اگر او آرام حرکت می کند یا از اعصا و واکر برای راه رفتن استفاده می کند و یا دستپاچه است و نمی تواند به موقع از دستشویی استفاده کند بهتر است از یک توالت فرنگی سیار و لگن دار استفاده کنید.
۳- لباس راحت به او بپوشانید.
۴- دقت کنید بیمار راحت می تواند از صندلی اش بلند شود. اگر در گودی صندلی فرو رفته باشد ممکن است نتواند به موقع از روی آن بلند شود .
۵- گاهی اوقات بیمار نیازمند کمک است اما قادر به درخواست کمک نیست.
۶- هر دو یا سه ساعت یک بار او را به دستشویی ببرید.
۷- از پزشک بخواهید کلیه هایش را معاینه کند.
۸- شب هنگام مقدار مایعاتی را که بعد از شام می نوشد محدود کنید (مطمئن شوید در روز مقدار کافی مایعات دریافت می کند)

پوشک کامل برای افراد بی اختیار وجود دارد البته بعضی از کارشناسان با استفاده از این پوشک ها مخالفند چراکه معتقدند روحیه ی افراد را ضعیف کرده و باعث تشویق این رفتار می شود. بعضی ها معتقدند برنامه ی زمان بندی شده توالت رفتن بهتر از تعویض پوشک می باشد. در هر صورت باید به نطافت کامل بیمار دقت شود. اگر او در لباس آلوده بماند به سرعت زخم ها و حساسیت های پوستی رشد می کند. در صورت ایجاد، مهم است این زخم ها را مشاهده و بررسی کنید.